Het Israëlisch-Palestijns conflict is een langdurige en complexe strijd die zich heeft ontwikkeld sinds de oprichting van de staat Israël in 19481. Deze strijd heeft geleid tot verschillende opstanden van de Palestijnen tegen Israël, die bekend staan als de Intifada’s3.
De Eerste Intifada
De Eerste Intifada begon eind 1987 en werd veroorzaakt door een aanrijding door een Israëlische taxi waarbij meerdere Palestijnse boeren betrokken waren3. De Palestijnen begonnen met stenen naar de Israëlische militairen te gooien, die dit beantwoordden met geweervuur. Deze opstand werd breed gedragen door de Palestijnse bevolking en resulteerde in de Oslo-akkoorden van 1993. Echter, het leidde ook tot verdeeldheid onder de Palestijnen, met de opkomst van de islamitische verzetsbeweging Hamas naast de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO)3.
De Tweede Intifada
De Tweede Intifada brak uit in 2000 en duurde tot 2005. Deze opstand werd veroorzaakt door de ontevredenheid van de Palestijnen over de naleving door Israël van de Oslo-akkoorden, en de uitbreiding van de Israëlische nederzettingen in de Palestijnse gebieden3. De vonk die de opstand deed ontbranden was het bezoek van de Israëlische oppositieleider Ariel Sharon aan de Al Aqsa-moskee in Jeruzalem3. Deze opstand was bloediger dan de eerste, met een geschatte 3300 Palestijnse en 1030 Israëlische doden3.
De Impact van de Intifada’s
De Intifada’s hebben een diepgaande impact gehad op het Israëlisch-Palestijns conflict. Ze hebben de Palestijnse strijd voor soevereiniteit en erkenning op de internationale agenda gezet, maar hebben ook geleid tot een escalatie van geweld en een verdieping van de verdeeldheid tussen de verschillende Palestijnse groeperingen3. Ondanks de Oslo-akkoorden en andere pogingen tot vredesonderhandelingen, blijft het conflict voortduren, met regelmatige uitbarstingen van geweld en aanhoudende onenigheid over kwesties zoals de status van Jeruzalem en de Israëlische nederzettingen123.