De opkomst van kunstmatige intelligentie (AI) heeft een opmerkelijke invloed op het wetenschappelijk onderzoek. Recente schattingen suggereren dat minstens 10% van alle wetenschappelijke publicaties nu mede-auteurschap van AI bevatten. In sommige vakgebieden, zoals de computerwetenschappen, kan dit percentage zelfs oplopen tot meer dan 20%.
De integratie van grote taalmodellen (LLM’s) in het schrijfproces heeft aanzienlijke voordelen opgeleverd. Deze technologieën kunnen complexe wetenschappelijke teksten verlevendigen en het schrijfproces versnellen, wat vooral nuttig is voor onderzoekers die geen moedertaalsprekers van het Engels zijn. De bijdrage van AI aan wetenschappelijke artikelen varieert van het genereren van tekst tot het analyseren van data en het voorstellen van nieuwe onderzoeksvragen.
Desalniettemin zijn er ook risico’s verbonden aan het gebruik van AI in wetenschappelijk onderzoek. Een van de grootste zorgen is de mogelijkheid dat AI onbedoeld vooroordelen in de teksten introduceert of grote hoeveelheden plausibel klinkende maar feitelijk onjuiste informatie genereert. Deze uitdagingen benadrukken de noodzaak voor strikte controle en validatie van door AI gegenereerde inhoud.
Ondanks deze uitdagingen biedt de samenwerking tussen menselijke onderzoekers en AI een veelbelovende toekomst voor de wetenschap. Door de sterke punten van beide te combineren, kunnen we niet alleen de efficiëntie van het onderzoek verbeteren, maar ook nieuwe inzichten en innovaties stimuleren die anders misschien onontdekt zouden blijven. Terwijl de technologie zich blijft ontwikkelen, is het cruciaal om een balans te vinden tussen de voordelen en de potentiële valkuilen van AI in wetenschappelijk onderzoek.